மாய உலகின் சக்கரம்

கருத்த கானகம்
எட்டிய தூரமெங்கும்
நெடிந்து வளர்ந்த மரங்கள்
காட்டின் நடுவெ ஒரு
குட்டிக் குடும்பம்..

குடிசை இல்லையெனினும்
கும்மாளத்துக்கு குரையில்லை
ஆடைக்கு போராடினாலும்
அடுத்தவேளை உணவுக்கு பஞ்சமில்லை
அமைதியாக
ஆனந்தமாக வாழ்வை
அன்பின் எல்லைவரை அள்ளிச் சென்றன..

அவர்களின் ஆனந்தம்
அந்தக் கானக சொந்தக்காரியால் பொறுக்கமுடியவில்லை
அந்த ஒரு நாள்
தரை அதிர்தது
கிளைகள் இல்லா மரங்கள் கிளர்ந்தெழுந்தன
அயல் வீட்டு
அன்பழகு 'சுனாமி..சுனாமி..' என
கூச்சலிட
அறிந்து எழும்பமுன்
கண்ணெதிரே
கரும் அலை உருண்டுவந்தது...

"அய்யோ அம்மா.. பேன்.. பேன்"
அனிதா கூச்சலிட
அம்மா மறுபடியும்
அந்த கரும் சீப்பை
அந்த கரும் சிகைக்குள்
வாரினாள்...

தனிமை.. அமைதியின் விளிம்பில்..

ஆழ்மனத்தை,
அலசும் நேரம்..
இருட்டறையில்,
அறியாத ஒன்றை புரியாமல்
தேடும் நேரம்..
தேடுகையில் அகப்பட்டதொன்று,

வறுமையில் தனிமை,
உழைப்பின் ஊதியத்தின் நினைப்பில்..

இசையில் தனிமை,
விழிகளில் பூக்கும் நீர்த்துளியின் நினைப்பில்..

கடமையில் தனிமை,
இழந்த மகிழ்ச்சியின் நினைப்பில்..

பயணத்தில் தனிமை,
பக்கத்து இருக்கை நங்கையின் நினைப்பில்..

மழையில் தனிமை,
மழழை மொழியில் மூழ்கும் நினைப்பில்..

இருளில் தனிமை,
நேசித்தவளின் தொலைத்த அன்பின் நினைப்பில்..

போதையில் தனிமை,
பாதையில் இடரிய வடுவின் நினைப்பில்..

வலியில் தனிமை,
அதை விதைத்தவளின் நினைப்பில்..

தனிமை,
தன்னை தானே அறியும் நிலை,
அமைதி விளிம்பின் இனிமை,
இருட்டறையில் சிக்கிய மெழுகுதிரி...
அடுத்து தேடவேண்டியது
தீக்குச்சிதான்....